برای همیشه
ادعایی بر وبلاگ نویسی و خوب نویسی نداشتم و ندارم.هر چه نوشتم از دل بود و بدون هیچ سانسوری و یا جملات قلمبه سلمبه ای که هیچ وقت این طرز نوشتن را نمی دانستم و نمی دانم.
دلم می خواست هر آنچه دوست دارم بنویسم.از دخترم.همسرم.خودم.روزمرگی هایمان.اما حیف که این جا هم اجازه زندگی نداری.این جا هم نمی توانی خودت باشی و باید طبق خواست دیگران بنویسی.پس ننویسی بهتر است!
این جا و وبلاگ نویسی بماند برای آنهایی که دست نوشته هایشان زیباست و دلنشین.
خداحافظی بعد از شش سال نوشتن سخت است،اما خداحافظ برای همیشه.